If? The End of a Messianic Lie

 

We would like to draw the attention of our readers to a new book by Uri Marcus: If? The End of a Messianic Lie. In its 550 pages the author engages for the project of a refutation of the Trinity doctrine of the Christian Church. With arguments based on the Hebrew Bible, ancient Jewish tradition and the writings of the Sages, and the Apostolic Scriptures, Marcus shows that the legitimate historical continuity of the faith of the Patriarchs, the nation of Israel, and the first followers of Messiah Yeshua, is found in the doctrine that HaShem is One Person and that only the Father, not the Son,  is HaShem.

The author presents his theological case in a popular and readable style, which sometimes shows a forthright and challenging attitude. To say it in a paradoxical way: the virtue of chutzpah is not entirely absent from it.

It should be mentioned however that the theological views and biblical explorations of the book are surrounded by and embedded in a more personal story which at times is tumultuous and which reveals the heated and passionate nature of the emotions that are evoked by attacking the traditional Christian doctrines of the Deity of Yeshua and the Trinity. Marcus doesn’t eschew making accusations or recounting personal and ministerial conflicts.

While we recommend Marcus’ book because of its theological importance, we want to make clear that we have our reservations on the other material in it. We cannot extend our recommendation to the story of the author’s personal conflicts and the complications and entanglements he has gone through in his ministry. To evaluate these aspects of the book goes simply beyond our competence and interest, which is limited to matters of theology and philosophy.

Within a foreseeable time we intend to give a review of this important work. For those interested, it can be ordered at:  Above & Beyond .

Advertisement

On the Divine Prerogatives of Messiah

 

For many believers who once were Trinitarians, the discovery that Scripture doesn’t support the traditional Christian teaching that Messiah is G-d, has the initial effect of a certain disenchantment, an experience of their Lord and Saviour being relegated to a less exalted status. Oftentimes, their first reaction is: So Yeshua is a mere man?

Although this reaction is understandable, it is by no means correct. To describe Yeshua as “a mere man” is detrimental to his unique position. It evokes the wrong suggestion that — perhaps apart from his sinlessness — Yeshua wasn’t importantly different from other human beings or from the other prophets who had a divine mission to fulfil in Israel.

To get a better perspective on Yeshua’s position, we have to distinguish between the essential features of human nature, which are shared by Yeshua and us alike, and the specific prerogatives of the office of Messiah, which are uniquely his, and which imply huge differences between him and all other human beings, because of the gifts bestowed upon him by the Father.

It is well-known that after his resurrection Yeshua was given all power in heaven and earth (Mt. 28:18). And already during his earthly life he was not only the perfect man through the property of sinlessness. He was granted the power to work miracles and to forgive sins, as appears from the Gospels (Mt. 9:1-8).[1] He was also granted special knowledge (Mt. 17:24-27 & Jn. 1:47-51), although he was by no means omniscient (Mk. 13:32).

Before and after his resurrection, however, all the special powers and prerogatives of Yeshua were and are derived from G-d.[2] The Messiah sent by G-d is always totally dependent on the Father (Jn. 5:19). The essential difference between G-d and creature is thus fully maintained in the case of Yeshua. Only creatures are dependent beings, G-d never is dependent on anything in whatever way.

There are thus some perfections found in Yeshua, which are not normal human perfections, such as knowing things about the future, having the power to resurrect the dead and to be the Judge of all men, &c (Jn. 5:25-27). These are perfections Yeshua received because of his special position of being the Messiah, the second Adam, the cornerstone of the new creation. These perfections do however not in any manner imply that Yeshua himself is G-d. As I said, all these perfections are received —  and thus created — perfections.

The perfections and prerogatives bestowed upon Yeshua can be called “divine”, because they are in themselves superhuman, or supernatural. The prophets did at times share in some of them. Think for instance of Moses, to whom were given special miraculous powers when he appeared before Pharao. Yet it is clear as daylight that the “divine” powers that were shared by Moses in no way elevated him to the status of Deity. These powers indicated that he fulfilled a divine mission, i.e. a special mission proceeding from G-d. Similarly, the divine prerogatives and powers shared by Yeshua don’t make him G-d. They make him the special agent of G-d.

Since, ultimately, Yeshua is our only Mediator with G-d, the only one through whom we can receive atonement for our our sins and restoration to the status of being in full communion with G-d, he has a position which is incomparable to any other prophet. All the blessings relevant for our spiritual life come to us through him. Only on account of his merits are we able to become the children of G-d.

Being a creature thus in no way diminishes Yeshua’s unique status or his high exalted position.[3] It makes him the perfect agent of G-d, the one and only Mediator for all mankind.

_____________

[1] Cf. “If Jesus Isn’t God, How Did He Forgive Sins?” at: Biblical Unitarian.

[2] Cf. “How Did Jesus Do the Amazing Things He Did?” at: Biblical Unitarian.

[3] Cf. “Does the Teaching that Jesus is the Son of God, Not God Himself, Demean Him?” at: Biblical Unitarian.

Biblical Unitarianism Is Not Theological Rationalism

 

 

In the mind of Trinitarians Unitarianism is sometimes identified with theological rationalism, and there are Christian scholars who ascribe an Enlightenment mentality to those who reject trinitarian doctrine.[1] I think I can understand why this association is sometimes made. The motive for it seems to be twofold. The first motive why the association with rationalism is made is because a large section of those who hold unitarian beliefs are indeed rationalists who have departed from the biblical path of truth. They have left the biblical faith in the living G-d of Israel for a philosophical, often a deistic conception of the Deity.[2] The second motive, however, may be the following: When Christians begin to grasp the idea of a unitarian reading of Scripture, they are suddenly caught by a sense of simplicity and lucidity. They begin to discover that, in a certain measure, they can grasp what Scripture says, and the thick mist of traditional doctrine in this central domain of who or what is G-d starts to clear up for them.

However, after having perceived this clarity, they feel uneasy at first, because the unitarian hypothesis destroys the great dogmas of Church tradition, who were always presented to them to be accepted as “sacred mysteries of the faith”. Now these mysteries are exposed as human constructions and as not sacred at all. For true believers the recognition of this will always cause a sort of crisis accompanied by heavy emotions, because of their religious attachment to the person of Yeshua, who from childhood was venerated by them as divine, as being G-d Himself. The discovery that Yeshua is not G-d may result in a period of some bewilderment. If one is not determined to find out the truth, and has not a strong intellectual drive, one will probably give up when involved in this spiritual struggle. Religious ties to traditional doctrine are always very strong and, paradoxically, those who reject Unitarianism may often be not the more sincere believers. They reject it out of sincere, albeit mistaken, devotion.

This last mentioned state affairs may also contain one of the reasons why Unitarianism historically has at times indeed developed into rationalistic deviations, such as Deism and Universalism. It has attracted apostates and enemies of traditional Christianity, who were seduced to the conviction that, once the Trinity and the Incarnation were exposed as later Catholic additions and distortions of the Christian faith, the Virgin Conception of Messiah, the Atonement on the Cross — and, last but not least the Divine Inspiration of Scripture — had to be given up too.

In a biblical and messianic context it is essential, therefore, to emphasize that we are forced by Scripture, and by nothing else, to deny the doctrines of Yeshua’s Deity, the Incarnation (i.e. the doctrine that Yeshua is a G’d-man), and the Trinity. At some instances the authors of the One G’d one Lord book also show a certain tendency to glorify reason and science in an unbiblical manner, and to associate the Unitarian idea with the great discoveries of the Age of Enlightenment.[3] I think that one should be cautious here. Modern science has many aspects that are not biblical at all. I’m even inclined to the thought that science and technology as they exist now will not have a place in the Kingdom Age. Although this statement requires further study, it may be taken here for at least an indication that modern rationalism might not too quickly be equated with reason itself.

This leads me to a final thought on the theme of mystery. We as finite human beings will never be able to comprehend G’d. G’d will always remain a mystery for us, and escape our reason, even in the World to Come. As Unitarians we are not rationalists who, after having denied the illogical doctrine of the Trinity, can pretend to be able to comprehend G’d. This would be both illusionary and arrogant. The whole point, as I view it, is that a humble and unbiased reading and studying of Scripture leads to the rejection of the Trinity doctrine, in the same way as it leads to the rejection of for instance the doctrine of the immortality of the human soul. Of course a better understanding of Scripture implies a better understanding of G’d. But it does not imply a comprehension of the Infinite by limited human reason. In discussions with Trinitarians this should be kept in mind. Biblical Unitarians don’t want to diminish the greatness and glory of G’d, the unseizable mystery of his Being as the Origin of us and of all things. They only want to remove the absurdity and tastelessness of human doctrine, that dishonours Him.

---

[1] View for instance: “Distortian in Terms” In: Vern Sheridan Poythress, God-Centered Biblical Interpretation, Presbyterian and Reformed Publishing Company — Phillipsburg, New Yersey 1999, at: http://www.frame-poythress.org/Poythress_books/GCBI/BG15DisT.htm ; Robert M. Prize, “Postmodern Unitarian Universalism” In: Religious Humanism XXXI, # 1&2, winter/spring 1997; at: RMP Theological Publications: http://www.robertmprice.mindvendor.com/art_unitar.htm

[2] Cf. “Retreat From Reason: Ralph Waldo Emerson’s Influence on the Unitarian Church”, at: http://www.biblicalunitarian.com/modules.php?name=News&file=print&sid=49

[3] Cf. “The Rejection of both Scripture and Logic” (ch. 18, pp. 381-400) of: Mark H. Graeser, John A. Lynn, John W. Schoenheit, One God & One Lord: Reconsidering the Cornerstone of the Christian Faith, Christian Educational Services — indianapolis, Indiana 2003. Available at: http://www.christianeducational.org/bookpromo.html

« En het woord was G-d »

Enige opmerkingen over de anarthrous constructie in Joh. 1:1

 

Het eerste vers van het Johannes evangelie bestaat uit drie korte zinnen, verbonden door het nevenschikkend voegwoord ‘en’ (Gr. ‘kai’). De derde zin: « en het woord was G-d », luidt in het Grieks: « kai theos èn ho logos ». Deze zin wordt door orthodoxe theologen vaak opgevat als een bewijstekst voor de godheid van de Messias, Yeshua. We willen hier kort nagaan of deze gedachte bij nadere bestudering stand houdt.

In deze zin verschijnt het woord ‘theos’ (‘G-d’) in de zogenaamde anarthrous constructie. Dit is de constructie zonder lidwoord. Aangezien het Grieks alleen een bepaald lidwoord heeft, wordt deze constructie vaak benut in situaties waarin het Nederlands het onbepaalde lidwoord (‘een’) zou gebruiken. Daarnaast wordt deze constructie gebruikt om een woord een qualificerende functie, in het bijzonder de functie van predikaatsnomen, te geven.

In Joh. 1:1 komt deze constructie voor bij het woord ‘theos’. Op grond van deze gegevens liggen twee mogelijke vertalingen van Joh. 1:1c voor de hand. 1) « en het woord was G-d », en 2) « en het woord was een god ». Deze laatste vertaling is echter uit te sluiten op grond van het feit dat het onderwerp en het gezegde in omgekeerde volgorde voorkomen en het gezegde hier voorop staat. ‘ho logos’ (‘het woord’) is duidelijk het onderwerp. Het gezegde (‘theos’) staat hier echter voorop, ongetwijfeld met het oogmerk het te accentueren. Dit wijst erop dat ‘theos’ hier als qualificatie van ‘ho logos’ optreedt. Indien Johannes had willen zeggen dat het woord ‘een god’ is — en hij ‘god’ dus als soort- of geslachtsnaam had gebruikt, zoals dit gebeurt in bijv. Ex. 22:8-9 en Ps. 82  — zou hij de gewone volgorde van subject en predikaat hebben kunnen aanhouden. De zin zou dan luiden: « kai ho logos èn theos », en niet: « kai theos èn ho logos ».

Ter verduidelijking van het voorafgaande geef ik een overdreven letterlijke vertaling: « In het begin was het woord, en het woord was bij de G-d, en G-d was het woord ». Als we er half Grieks van maken is het makkelijker om te zien wat er hier aan de hand is. Er staat: « In het begin was de logos, en de logos was bij de theos, en theos was de logos.» In de laatste zin: «…, en theos was de logos » zijn er twee opvallende dingen aan de hand. Het eerste is, zoals gezegd, dat het onderwerp en het gezegde van de zin van plaats verwisseld zijn; het tweede is dat ‘theos’ zonder lidwoord verschijnt (en dus anarthrous is). Die twee dingen hangen onderling nauw samen. In deze zin: « en theos was de logos » is ‘de logos’ het onderwerp van de zin, ‘theos’ is het gezegde. Met andere woorden: ‘theos’ wordt hier gezegd van ‘de logos’.

Er wordt dus van de logos, het woord, gezegd dat hij G-d is, echter niet — en dat is uiterst belangrijk — dat hij de G-d is. ‘G-d’ (‘theos’) heeft hier een predikatieve functie, een functie als gezegde van de zin (predikaatsnomen), niet echter persé de functie om een bepaald zijnde of een bepaalde persoon aan te wijzen. Dat is de reden waarom het lidwoord is weggelaten. Dit is vergelijkbaar met het geval dat ik van Socrates zeg dat hij mens is. Ik laat dan het lidwoord bij ‘mens’ weg, want Socrates is niet de mens, maar mens (d.w.z. Socrates is menselijk qua wezen of aard). Wil ik nu bovendien juist het mens-zijn van Socrates beklemtonen, dan kan ik dit doen door de volgorde van onderwerp en gezegde om te keren en te zeggen: « Mèns is Socrates », in plaats van: « Socrates is mens ». Als ik echter zeg « Socrates is de mens », of ook: « De mens is Socrates », dan gaat de zin óf betekenen dat er maar één mens is, namelijk Socrates, óf dat Socrates zoiets is als de mens bij uitstek, de exemplarische mens. In de context van de Proloog van Johannes zou dit betekenen dat het woord de enige G-d, of de G-d bij uitstek, is.

Om op het laatste even door te gaan: Indien ‘theos’ hier een lidwoord zou hebben en er stond: « en de theos was de logos », dan zou het voor de hand liggen te veronderstellen dat ‘de theos’ het onderwerp zou zijn, en dan zou de zin betekenen dat G-d het woord zou zijn, en wel op zo’n wijze dat G-d helemaal zou opgaan in het woord-zijn. Maar als niettemin ‘de logos’ als het onderwerp zou worden beschouwd, zou de zin betekenen dat het woord de G-d zou zijn. Beide lezingen zouden erop neerkomen dat Johannes de bedoeling zou hebben de identiteit van G-d nader toe te lichten, en met deze zin zou willen verklaren dat het woord de ware G-d is. Maar dit staat er niet, en zou ook wringen met het eerder gestelde dat het woord bij G-d is.

Met het vooropzetten van ‘theos’ in: « en theos was de logos », valt de klemtoon bijgevolg op ‘theos’. Het G-d-zijn van het woord is dus wat hier beklemtoond wordt. Maar omdat ‘theos’ hier anarthrous is en een predikatieve functie heeft, een functie als gezegde, betekent dit niet dat hier gesteld wordt dat de logos de persoon van G-d is — zoals in « Mèns is Socrates » ook niet gesteld wordt dat Socrates de persoon ‘mens’ is. Veeleer wordt er gezegd dat de term ‘G-d’ de essentie of het wezen uitdrukt van de logos, en dus weergeeft wat of van welke aard de logos is. Dat kunnen we in het Nederlands alleen weergeven met een bijvoeglijk naamwoord: ‘goddelijk’.

Dit levert de volgende vrije vertaling, of parafrase, op voor Joh. 1:1: « In het begin was het woord, en het woord was bij G-d, en [geheel en al] goddelijk [van aard] was het woord ». Deze parafrase geeft volgens mij de betekenis van het Grieks nauwkeurig weer.

Orthodoxe (trinitarische) theologen hebben gelijk wanneer zij zeggen dat het feit dat het predikaat zonder lidwoord (anarthrous) is niet betekent dat het onbepaald is, en ‘een god’ zou betekenen. Het betekent niet ‘een god’, juist omdat het hier niet een persoon betekent of aanwijst, maar een kwalificatie, een eigenschap. Dat men juist hier veelal niet aan denkt komt omdat orthodoxe theologen er meest reeds van uitgaan dat ‘het woord’ een persoon aanduidt. Wie dat onbedacht aanneemt, komt inderdaad voor het dilemma te staan te moeten vertalen: « en het woord was G-d », zoals de traditie doet, of met een onbepaald lidwoord: « en het woord was een god », zoals bijv. de Jeh.-getuigen doen. En eenmaal in dat dilemma verzeild geraakt is het niet zo moeilijk om aan te tonen dat de vertaling: « en het woord was een god » niet erg geslaagd is. Want deze vertaling zwakt juist het G-d- of goddelijk zijn van het woord af, door — via het generieke gebruik van het woord ‘god’ — van het woord een mindere godheid te maken, terwijl Johannes nu juist de volstrekte goddelijkheid van het woord benadrukt, door ‘theos’ voorop te plaatsen. Staande voor dat dilemma is dus de traditionele vertaling heel begrijpelijk. Als men er echter niet a priori van uitgaat dat met ‘het woord’ of ‘de logos’ een persoon bedoeld is, komt ook dat dilemma helemaal niet op, en ligt een vertaling zoals ik die hierboven heb gegeven veel meer voor de hand.

Ook uit het feit dat het geslacht van ‘logos’ mannelijk is valt niets af te leiden voor het persoon-zijn van de logos. Dat het Griekse woord ‘logos’ mannelijk is, wil natuurlijk volstrekt niet zeggen dat de realiteit van de logos een persoon is; zoals ook het feit dat het woord ‘meisje’ in het Nederlands onzijdig is volstrekt niet wil zeggen dat meisjes geen personen zijn. Het gaat hier alleen om een woordgeslacht. ‘Zon’ is vrouwelijk in het Nederlands en ‘Maan’ mannelijk, net zoals in het Duits, maar het is duidelijk dat dit volstrekt niet betekent dat de Zon zelf een vrouwelijk wezen, laat staan een persoon is. Om die reden hebben ook vroegere vertalingen, zoals bijv. de engelse vertaling van Tyndale, met een gerust hart ‘it’ gebruikt om naar de logos te verwijzen. Als uit het mannelijk zijn van het woord ‘logos’zou volgen dat de logos als een persoon zou moeten worden opgevat, zou er ook uit volgen dat de logos als een persoon van het mannelijk geslacht zou moeten worden opgevat, wat toch wel heel ver — en volgens mij te ver — zou gaan.

Het is duidelijk dat de realiteit ‘woord’ of ‘logos’als zodanig geen persoon is. Juist daarom ligt hier de mogelijkheid van personificatie voor de hand, evenals bij een begrip als ‘sophia’, ‘wijsheid’. Johannes zegt dat het woord ‘bij’ G-d is, wat op een personificatie kan wijzen, maar ook een kernachtige aanduiding kan zijn van het feit dat het woord zich in de sfeer van G-d ophoudt, wat nog versterkt gezegd wordt door de daaropvolgende zin, die ik hierboven besproken heb: « en het woord was G-d ».

Uit Joh. 1:1c is dus geen bewijs te ontlenen voor de stelling dat de Messias een goddelijke persoon zou zijn. Integendeel, een nauwkeurige exegese van dit vers maakt duidelijk dat Joh. 1:1c handelt over de aard van de logos en stelt dat het woord goddelijk van aard is, zonder een tweede goddelijke persoon te zijn. De logos is als zodanig geen tweede persoon in G-d, maar is het woord van G-d, dat wil zeggen: G-ds gedachte, zijn voornemen of raadsbesluit, welke vlees wordt, namelijk een concrete menselijke gestalte aanneemt, in Messias Yeshua. De Messias is geen tweede goddelijke persoon, maar is de menselijke persoon waarin het woord van G-d belichaamd wordt.

Theological Supersessionism and the Doctrine of Messiah’s Deity

  

The relation between Supersessionism and belief in the Deity of Messiah is a somewhat conjectural and speculative domain in Messianic Jewish theology today, because many leading Messianic ministries and congegrations are adherents of the doctrine of Messiah’s Deity, and some of them are even more or less outspoken trinitarian.

 

In my view Messianic Jewish adherence to this doctrine is biblically erroneous and a theological symptom of a mistaken and concealed continuation of the “Hebrew Christian Church” in Messianic Judaism. In fact, it is a symptom of the fact that Messianic Judaism still suffers from theological colonization by the Christian Church. Messianic Jews are sometimes even more eager and willing to subscribe to the traditional doctrines of the Trinity and the Incarnation than their non-Jewish Christian colleagues, so as to raise no doubt or suspicion about their status as believers in Messiah Yeshua.

 

However, as appears from many magazine articles and Internet publications, this theological position is hardly ever questioned and sufficiently thought through. It is only “defended”, often in an exagerated and overdone manner. Over against this thoughtless defence, I would like to propose here the hypothesis that the doctrine of Yeshua’s Deity, established by the Council of Nicea, is the cornerstone of Supersessionism and an alien element in Messianic Jewish theology. By Supersessionism I understand the teaching that the later Christian Church was the divinely legitimated religious successor of Judaism and of the divine mission once entrusted to the Jewish people. There are a lot of things in Supersessionism that seem to be intimately connected with the Deity doctrine. To justify my hypothesis, I’ll sum up, below, a number of them on the systematic theological level. To avoid mistunderstanding: The points mentioned below do not, and are not intended to, disprove or refute the Deity doctrine. They only establish a systematic relation between this doctrine and Supersessionism. For a thorough biblical refutation of the Deity doctrine we refer to the excellent work of others, e.g. Buzzard’s & Hunting’s, in their well known book: The Doctrine of the Trinity: Christianity’s Self Inflicted Wound.[1]

 

If Yeshua is G-d, and consequently G-d contains more persons than one, there is a huge change from the concept of G-d as revealed in the Tanach and Jewish tradition to the concept of the Christian G-d, who is a Binity or a Trinity. This change is not simply a matter of progressive revelation. Progressive revelation in itself does not imply that basic concepts of the Torah are under revision for a “sensus plenior”, a deeper or even a changed meaning. Yet this is the case here, to an excessive degree. The revelation of G-d’s personal unity in the Tanach is viewed as defective and incomplete, and the central affirmation of Judaism, the Shema: “Hear, o Israel, HaShem is our G-d, HaShem is One!” — although it is not considered to be false — is considered as only a preparation-phase of the completed truth about G-d which supposedly is received in the Trinitarian doctrine of the Christian Church. By the doctrine of G-d as consisting in more than one persons the basic affirmation of Judaism in the Shema is not enriched or deepened in a “sensus plenior”, it is overthrown.

 

If Yeshua is G-d, the leaders of the Jewish people in their rejection of him did not only crucify and murder their Messiah, they committed the far more heinous crime of Deicide, and murdered their own G-d! This crime of Deicide was later, in the Middle Ages, attributed to the Jewish people and seen as the pinnacle of the failures of Judaism, and, theologically, as the end of the covenant relations between G-d and his chosen people. These relations were from then on, it is taught, transferred to the disciples of Yeshua, who constituted the emerging Christian Church. Thus, paradoxically, the horrible accusation of Deicide was levelled against the Jews by those who had fundamentally changed and overturned the meaning of the Shema Yisrael.

 

If Yeshua is G-d, and G-d has become man in Yeshua, then the fundamental distinction between Creator and creature, as it is generally upheld by traditional Christianiy, is obliterated in the very person that is to be the Mediator between G-d and man. Yeshua is viewed both as the true image of G-d, by his manhood, and as G-d himself. He is two natures in one divine Person. Therefore, when people meet and see the Person Yeshua according to this conception, they literally meet and see G-d, although “veiled in flesh”. In other words, if G-d is incarnated in the realm of creation — in the man Yeshua — then one can as well say that that part of creation is deified. G-d is identified here with a visible being. However, if G-d Himself exists as a visible being, then the elementary lesson of the Torah, expressed in Deut. 4:15-20, that nothing that we can see or touch here on earth or in the heavens above is divine — in other words that no creature at all is G-d — is denied. According to the dominant interpretation of the Incarnation, favoured by the Catholic streams in Christianity, this means, inter alia, that the important Torah prohibition of image worship should be considered cancelled. For what reason can there be for still upholding the prohibition that we should not make or worship a graven image or likeness of G-d, if G-d himself chooses to become a visible creature? In this way the Torah is reinterpreted in such a way that it is really overruled. If this can happen once, it can happen more often. Thus the possibility for the abolishment some of the commandments of the Torah — in fact the category of the ritual commandments — seems to be grounded in the ecclesiastical exaltation of Yeshua to the realm of Deity. Indeed, one can say, the genius of Catholicism has found “a beautiful way” of setting aside the word of G-d in favour of human tradition, under the guise of piety and devotion (cf. Mk. 7:9).

 

If Yeshua is G-d, then Miryam, Yeshua’s mother, is the mother of G-d. Protestants often shy away from affirming this and prefer to say that Miryam is “the mother of our Lord”, but on an official and theological level they have to admit it, since they accept the Council of Ephesus, that produced this pagan formula. There is simply no way to escape it, since it is an immediate implication of the Deity doctrine. Apart from the fact that “mother of G-d” is a completely unbiblical category, the idea behind it is to introduce a new level of mediation. If we need a mediator with G-d, and that mediator, being a G-dman, is himself G-d, we cannot really identify with him as our mediator, for in this case the mediator himself, being G-d, is to be mediated to us. Moreover, according to the classical doctrine of the Incarnation Yeshua as a G-dman has no real human personality but only an (abstract) human nature (whatever that means!). The person that unifies the two natures is a divine Person. So we need other mediators to approach that divine Person, and the real mediation is thus relegated to the Virgin mother (and the saints). In this way the declaration of Yeshua’s Deity becomes the cornerstone of a whole new system of worship and devotion, that is seen, in supersessionist theology, as more complete and richer in nature than the worship system of Judaism.

 

Perhaps the most disquieting point: If Yeshua is G-d, then Yeshua is the most important Person of the “Holy Trinity”, in a sense even more important than G-d the Father. By the Deity doctrine G-d the Father is inevitably relegated to a background position, because as G-d Yeshua can do all things by himself! Although it is emphatically stated in theological theory (of course!) that G-d the Father and G-d the Son always operate in perfect harmony, the elevation of Yeshua to a position of ontological and essential equality with the Father — which is in flagrant contradiction with e.g. John 14:28 — is of highly symbolic importance, for it means that the G-d of Israel (the Father) is replaced in a sense by Yeshua as the “G-d of the Church”. And although this will never be admitted officially, Yeshua’s exaltation by the (Catholic) Church to the level of Deity brings him in a rival position with G-d the Father, a position that symbolically mirrors the rival position of the Church with Israel.

These points clearly show a systematic connection between the Deity doctrine and theological Supersessionism. For the reasons mentioned one would expect of Jewish Messianic theologians a spirit of reluctance and of investigation, whether this doctrine can really be upheld on a Scriptural basis, not a spirit of thoughtless or even fanatical adherence.

_________________

[1] Buzzard, A.F. & Ch. F. Hunting, The Doctrine of the Trinity: Christianity’s Self-Inflicted Wound, International Scholars Publications — Lanham · New York · Oxford 1998. Other important works are: Broughton, J.H. & P.J. Southgate, The Trinity: True or False?, “The Dawn” Book Supply — Nottingham GB 2002 (1995) (This book is available at: http://www.biblelight.org/trin/trinind.htm);  Graeser, M.H. & J.H. Lynn & J.W. Schoenheit, One God & One Lord: Reconsidering the Cornerstone of the Christian Faith, Christian Education Services — Indianapolis (Indiana) 2003. Recommended websites: http://www.biblicalunitarian.com/  ;  http://www.kingdomready.org/topics/god.php ;  http://focusonthekingdom.org/index.html